Spotykaliśmy tam mieszkańców okolicznych wiosek, słuchaliśmy ich opowieści, widzieliśmy ruiny świątyń ormiańskich we wsiach i miastach tętniących codziennym życiem. Doświadczyliśmy niezwykłej gościnności społeczności Zaza i Kurdów, gdzie dengbeszowie porwali nas w świat muzycznych historii i do wspólnego tańca. To była trudna podróż. Miejsca i ludzie, których nie ma – dla nich śpiewaliśmy w zniszczonych kościołach, gdzie tylko podcinane przez „współczesnych obcych” kolumny wznoszą swoje modlitwy.

Ten mały zbiór tego-co-było – gdyby użyć Barthes’owskiej myśli o fotograficznym dowodzie zaistnienia zdarzenia: to wizualne zbieractwo – chciałabym zadedykować naszym przewodnikom i opiekunom: Aramowi Kerovpyanowi i Altuğowi Yılmazowi.

Specjalne podziękowania chciałbym złożyć Tomaszowi Adamowi Fularskiemu, któremu te fotografie zawdzięczają swoje tchnienie.

Magdalena Mądra